W skali od 1 do 10 – Ceylan Scott

Jak pewnie nie wszyscy wiecie, z wykształcenia jestem psychologiem i uwielbiam motywy zaburzeń psychicznych w książkach. Wobec czego nie mogłam przejść obojętnie wobec opowieści o siedemnastoletniej dziewczynie, która trafiła do szpitala psychiatrycznego. Zapraszam na recenzje powieści Ceylan Scott.

W skali od 1 do 10 to historia o nastolatce uwięzionej w strachu, poczuciu winy i rozpaczy. Dziewczyna obwiniając się za śmierć swojej najlepszej przyjaciółki, krzywdziła swoje ciało, co przynosiło jej chwilową ulgę. Po próbie samobójczej trafia do małego szpitala psychiatrycznego Lime Grove dla dzieci, gdzie musi zmierzyć się ze swoimi emocjami, w sposób akceptowalny, zaufać dorosłym oraz przestać ranić swoje ciało. Choć największym problem Tamar dotyczy braku chęci życia.

Autorka postawiła na narracje pierwszoplanową, dzięki czemu czytelnik ma cały czas kontakt ze sferą emocjonalną bohaterki. Ponadto rozdziały w książce są przeplatane wydarzeniami z teraźniejszości i przeszłości. Te wszystkie zabiegi dają możliwość dogłębnego wczucia się w opisywaną historię. Ja osobiście odczuwałam ból, brak sensu, rozpacz i ciemność, które przeżywała Tamar. Mętlik w jej głowie narastał z każdą stroną.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ceylan Scott zmierzyła się z przedstawieniem zaburzenia psychicznego nastolatki. Pokazała cały przebieg początku i zaognienia się choroby oraz konsekwencje, które z tego wynikały (np. ucierpiały relacje z rodzicami czy znajomymi). Zachowanie Tamar było dość dobrze ukazane w świetle zdiagnozowanego zaburzenia (nie chcę spoilerować co to za diagnoza), choć jak zaczęłam sama ją diagnozować brakowało mi kilku kryteriów. W książce ukazana jest też perspektywa pacjenta w trakcie długotrwałej terapii, nabywanie samoświadomości i mierzenie się z prawdą. Akceptacja diagnozy, samego siebie i tego, co oferuje życie autorka przedstawiła świetnie.  

Plus należy się również za ciekawe postacie drugoplanowe: nowych, szpitalnych znajomych Tamar, pielęgniarek i pielęgniarzy z osobistymi cechami, lekarzy. Natomiast chciałabym więcej opisów relacji między bohaterką a jej rodzicami, którzy również musieli zmierzyć się z zaburzeniem swojej córki.

W skali od 1 do 10 to powieść przyczyniająca się do refleksji, zmuszająca do zatrzymania się, ale dająca również nadzieję. Historia Tamar jest wyjątkowa, warta poznania, bo porusza trudny i złożony temat. Zaburzenia psychiczne, zaburzenia zachowania czy zaburzenia osobowości to realne problemy nastolatków i dzieci, jednak często jest to temat tabu. Świetnie, że powstają takie książki, bo warto mówić o leczeniu, terapiach i szukaniu pomocy. Radzę przeczytać także rodzicom.