Chór zapomnianych głosów – Remigiusz Mróz

Nie jestem zbyt wielką fanką Remigiusza Mroza. Co prawda nie czytałam wielu jego książek, ale zdecydowanie te z wątkiem kryminalno-sensacyjnym są do czytania, czego nie mogę powiedzieć o Chórze zapomnianych głosów. Z fantastyką temu pisarzowi nie po drodze. Zwłaszcza, że autor posplatał wątki kryminalne i fantastyczne i zapożyczył kilka pomysłów z innych filmów. Jak wyszło? Zapraszam na recenzje.

Akcja książki zaczyna się jak, co najmniej kilka znanych filmów SF. Główny bohater budzi się z kriosnu na statku kosmicznym Accipiter, który wyruszył na misję osiedlenia ludzi na innej planecie. Niestety w momencie przerwania snu okazuje się, że misja została przerwana. Cały statek wysłany jest ciałami załogi, a masową rzeź przetrwał tylko Håkon Lindberg i Dija Udin Alhassan. Obaj mężczyźni – choć z obawą – postanawiają dowiedzieć się co się stało i co ich czeka w przyszłości. Brzmi znajomo? Oczywiście, ale Mróz nie poprzestał na tym. Dalsza część książki to istna fantazja autora.

• 

• 

• 

• 

• 

Sami bohaterowie Chóru zapomnianych głosów to dwaj niezbyt inteligentni mężczyźni. Zawsze miałam wrażenie, że osoby wysyłane do misji kosmicznych to wybrane jednostki specjalizujące się w różnych dziedzinach. Ale nie tu. Håkon i Alhassan niezbyt sobie radzą z danymi na statku. Zamiast skupić się na ratunku, ustaleniu faktów, zaczynają swoją dziwną relacje przyjaźni z mieszanką nienawiści. Ich przepychanki słowne są na poziomie nastolatków, i choć autor bardzo się starał, to humor był płytki, małostkowy i wulgarny. Czasem niestety przeszkadzał w fabule.

Dzięki kriośnie fabuła toczy się do przodu, co popycha akcję i stwarza możliwość osadzenia akcji w wielu miejscach i czasie. Czytelnik dostanie podróże czasoprzestrzenne, nowe technologie, portale do innych światów, obce cywilizacje a to wszystko otoczone intrygami i trochę łopatologicznym myśleniem Ziemian. Żadna z postaci nie ma ludzik uczuć – strachu, złości, obawy. Wszyscy starają się wybrnąć z sytuacji i przechytrzyć obcą pradawną cywilizacje. Niestety często brakuje sensu w rozważaniach pisarza, a niektóre zabiegi nie są podparte żadnymi dowodami. Tunele czasoprzestrzenne to ciekawe zjawisko, które tutaj zostaje opisane jak zabawa. Co prawda zaintrygowała mnie sama zagadka, jednak rozwiązanie okazuje się nieco dziwne.

W książce pojawia się wiele zabiegów pisarza, które z czasem zaczęły mnie tylko śmieszyć. Skończyłam czytać z postanowieniem, że nie chcę już sięgać po SF pióra Remigiusza Mroza. Lubię tego autora, ale chyba ograniczę się do kryminałów, bo one są dopracowane i pokazują kunszt pisarza. Nie polecam, ale też nie zniechęcam do Chóru zapomnianych głosów, ponieważ dla kogoś może okazać się dobrą lekturą.